เพื่อเป็นการสนับสนุนการเรียนรู้ของเพื่อนร่วมอุดมการณ์ วันนี้ผมขอสรุปบทเรียนที่ได้รับจากการศึกษาพระเครื่องที่เป็นพระกรุ และพระโบราณ ที่มีหลักการที่พอดูได้ง่ายกว่าพระเครื่องสมัยใหม่ ที่ต้องจำพิมพ์เป็นหลัก ดูเนื้อเป็นรอง
สำหรับพระกรุนั้น ผมใช้วิธีดูเนื้อเป็นหลัก ดูพิมพ์เป็นรอง เพราะเนื้อเก่าทำเลียนแบบได้ยาก แต่พิมพ์นั้นเลียนแบบได้ง่ายกว่า
โดยมีขั้นตอนการดูเนื้อพระดังนี้
ถ้าเป็นยุคทวาราวดี
- จะต้องมีผิวที่มีความผุและกร่อนขององค์พระแบบสม่ำเสมออย่างเป็นธรรมชาติทุกด้าน มีความมนและสึกแบบทั่วไปทั้งองค์
- ถ้าเนื้อแกร่งควรมี “รารัก” ที่เป็นคราบสีดำๆ ติดแน่นที่องค์พระ อย่างกลมกลืน ไม่เป็นเม็ด หรือเป็นแผ่น
- ความกร่อนบางทีกินลึกเข้าไปในเนื้อ แบบพรุนทั้งองค์ มีคราบขุยตามลักษณะของมวลสารกระจายทั่วทั้งองค์ โดยเฉพาะในร่องลึกที่ยังไม่มีการสัมผัส
- คราบขุยที่ผุในเนื้อดินส่วนใหญ่จะเป็นผงสีขาวยุ่ย ไม่มีลักษณะเป็นแผ่นมัน หรือก้อนๆของการ “โปะ” (แบบการทำปลอม)
- ถ้ามีลูกรัง หรือสนิมเหล็กเกาะ ต้องเป็นสารธรรมชาติมีเม็ดทรายและดินปนอยู่แบบเนื้อดินทั่วไป มีความแข็ง กระด้าง และสีสนิมด้านๆแบบลูกรัง
- ถ้าเป็นเนื้อโลหะ ต้องดูการกร่อนของขอบ มีรอยสนิมแตกร้าวรอบองค์ ไม่มีเหลี่ยมคม สนิมจะต้องเกิดเป็นขุม (ชินเงิน สำริด) หรือเป็นแผ่นมันนิ่มๆสีเหลืองแบบไขวัว (เนื้อเงิน) หรือเป็นสนิมแดง (ตะกั่ว)แตกร้าวเป็นลายใยแมงมุม ทั้งองค์ ไม่มีรอยการโปะ หรือทาสีบนองค์พระ สนิมต้องยังคงอยู่ในขุมแบบธรรมชาติ กระจัดกระจายทั่วทั้งองค์พระ แต่ในเนื้อสำริดจะหลากหลายแบบตามส่วนผสม ถ้าทีรอยบิ่นที่ขอบ ให้ดูความพรุนของเนื้อแบบเป็นฟองๆ ของโลหะแยกกันเป็นเม็ดๆ ก็จะช่วยยืนยัน “ความเก่า” ได้ดีขึ้น
นอกนั้นก็ต้องดูพิมพ์ว่าถูกต้องครบถ้วนหรือไม่ อย่างที่ควรจะเป็น โดยเฉพาะ “จุดจ่ายเงิน” (ไม่มีไม่ต้องจ่าย) ที่เซียนพระใช้ฟันธงว่าเป็น “พระแท้” หรือถ้าไม่มีก็ “เก๊”
ถ้าเป็นยุคลพบุรี เชียงแสน ลำพูน สุโขทัย หรือน้อยกว่า ต้องให้ความสำคัญกับพิมพ์มากขึ้น จึงต้องดูพิมพ์ให้แม่นไว้ก่อน เพราะเริ่มปลอมได้ง่ายขึ้น
การพิจารณาก็อาศัยหลักการเดียวกัน แบบหนึกนุ่ม เนื้อดี พิมพ์นิยม นั่นแหละครับ เพียงแต่พระกรุนั้นเล่นได้ทุกพิมพ์ขอให้เนื้อดีแบบ “ดูง่าย” ไม่มีอะไรปิดบังไว้ก่อนครับ
ขอให้โชคดีครับ
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย ดร. แสวง รวยสูงเนิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น